UNHA
ESCOLMA MOI ESCOLLIDA DA OBRA DO AUTOR.
O libro presenta unha escolma
marabillosa feita en base o seu libro "O aire a luz
e o canto", publicado no ano 2008.
Xesús Alonso Montero no limiar
explica como fixo para escoller estos poemas e
como chegou a selección destes 26 marabillas. É imprescindible
ler o limiar de Xesús Alonso para ver estos e outros detalles
deste libriño.
Os poemas están ordeados conforme
os universos temáticos tratados por Víctor Campio nos seus
poemas.
Dous poemas dentro de "Despois
do pasamento de Isabel Nolasco", dedicados a Isabel
Nolasco, a súa dona falecida en 1986, entre os que está o soneto
"Se chego no solpor..." que para mín é un diamante en
bruto...Precioso tamén o "Ampárome no soño"
Tres poemas dedicados o "Pai e a
nai" que siguen a misma liña dos anteriores.
Dous baixo o título de Retrincos
da súa vida; outros tres co título "Lugares matrios: de
onte a hoxe", onde escribe sobre as súas vivencias na terra que
o viu nacer.
Cinco poemas dedicados as
voces poéticas como Rosalía, Curros, Otero Pedrayo, Blanco Amor
e García Lorca dentro do apartado "Cinco grandes voces
poéticas: cantos, elexías".
Cinco poemas máis dentro do título
"Musa civil: as inxusticias, o Trinta e seis".
Dous poemas dedicados os amigos
Arturo Baltar e Xesús Alonso, dentro do título "Poemas para
os amigos" e tres dentro do título "Varia (métrica,
temática)".
A verdade que a selección feita
por Xesús Alonso Montero é maxistral e producto dun
traballo minucioso non exento dun boísimo gusto e por suposto
dun coñecemento do autor fora de toda dúbida. Repito,
imprescindible ler o limiar do libro..
Para rematar decir que a escolma
foi usada polos nenos de Maside e da bisbarra para coñecer e
profundizar neste autor que é precisamente desa zona. Sin dúbida
unha gran idea.
Escribe: Secundino Lorenzo
(Webmaster da páxina web).
Subir
CONTRAPORTADA PRINCIPAL DO LIBRO DE VICTOR CAMPIO
Subir
CONTRAPORTADA FINAL
DEL LIBRO
Subir
LIMIAR DO
LIBRO
Xesús Alonso Montero.
Limiar.
Brevísimas notas sobre a vida e a obra literaria de
Víctor Campio Pereira, poeta excelso de hoxe e de sempre.
I
Víctor Campio Pereira
González naceu en Maside, na aldea de Garabás (o Pangañar dun dos
seus poemas cívicos) o 15 de xullo de 1928, e alí cursou as
primeiras letras na escola da súa nai. Estudou varios anos no
Seminario de Ourense (onde leu, clandestinamente, a Curros Enríquez
coa complicidade do seminarista e poeta Faustino Rey Romero), fíxose
mestre e exerceu, como tal, en varias aldeas da provincia e, logo,
na Mancha e en Levante. Xa destinado en Madrid, estudou a
especialidade de Filoloxía Hispánica na Facultade de Filosofía e
Letras e non tardou en opositar, con éxito, a unha praza de profesor
agregado de Lingua e literatura Españolas, que impartirá, primeiro,
nun instituto de Madrid e, logo, no das Lagoas de ourense, despois
de exercer un curso en Ribadavia.
Aínda que Víctor
Campio xa figura con letras de ouro no Libro de Honra da Literatura
Galega pola súa condición de poeta, de alto e nobre poeta, é
escritor con outras facetas: articulista esporádico na prensa,
narrador e adaptador de obras teatrais. Asúa novela Baixo o sol
do Magreb, editada en 1999 pero escrita moito antes, non é allea
ás súas experiencias de soldado (forzoso) en Marrocos, no Marrocos,
daquela, español. Víctor Campio, admirado e querido por todos os que
o coñecen, sexan poetas ou non, é home de tertulias literarias
presididas pola educación e a sensibilidade, e devoto lector de
páxinas poéticas na intimidade do fogar. Non é home de panfletos, de
aturuxos nin de pancartas, pero é un cidadán comprometido fondamente
coa causa universal da Xustiza.
II
Ó longo da súa vida (a
punto de cumprir 83 anos) , Víctor Campio publicou poucos poemas
aínda que escribiu algúns máis. Varios editáronse, desde 1987, en
revistas, en volumes colectivos ou en opúsculos moi pouco
publicitados, de tal xeito que, hai dous anos, eran moi poucos os que
coñecían a súa poesía: os seus amigos das catro provincias galegas,
os "lletraferits" esixentes de Ourense (onde reside) e algúns
lectores atentos doutras partes que tiveron a sorte de bateren con
algún texto poético seu. Este exiguo coñecemento da súa obra poética
non é alleo a algo moi substantivo na biografía de Víctor Campio;
a dun home calado e moi discreto, a dun ciudadán non alporizado e a
dun profesional das Letras alleo a calquera forma teatral de
promoción literaria.
En realidade,
Víctor Campio é coñecido, entre uns centos de lectores de poesía,
desde o verán do 2008, data na que o P.E.N.-CLUBE Galicia publicou ,
por iniciativa do seu presidente, don Luís González Tosar, o libro
O aire, a luz e o canto, co subtítulo de Poesía reunida
(1987-2006). Prologouno o escritor ourensán Manuel Outeiriño, e eu
compuxen, para a ocasión, un breve epílogo. O volume -cómpre
indicalo- reúne todas as páxinas editadas desde 1987 e algunhas
inéditas, estas especialmente valiosas por seren poemas escritos na
década dos Cincuenta (do século pasado) como denuncia íntima do
franquismo, daquela unha sociedade inzada de inxustizas e abafante.
Son poesía civil pura, tan fermosa como dolorosa.
III
Agora eu teño a
responsabilidade -e a honra- de lles ofrecer, ós escolares de Maside
e comarcas próximas (as terras nutricias e as raíces idiomáticas do
noso escritor), un feixiño de poemas, un mollo de versos, unha
antoloxía poética non moi ampla. Escollín vinte e seis composicións,
entre as noventa que constítúen O aire, a luz e o canto. Como
escoler implica, forzosamente rexeitar, estou convencido de que
entre os poemas non escolleitos calquera deles podería figurar no
presente florilexio. O que acontece é que en Víctor Campio todos os
poemas son dignos de seren antologados. Hoxe sábese ben que en
Víctor Campio a súa palabra de poeta é sempre auténtica, densa,
inspirada.
Organicei a presente
escolma en oito breves capítulos cuxos títulos, tamén da miña
responsabilidade, indican, no esencial, os correspondentes
universos temáticos.
Cómpre, non obstante,
que o lector saiba que, tanto no conxunto da obra de Víctor Campio
como nesta antoloxía, o poeta é, case sempre, un poeta elexíaco. Foi
o gran don Antonio Machado que sentenciou que "se canta lo que se
pierde", e a esta concepción é fiel a musa conmovida de Víctor
Campio. O noso poeta non só chora a esposa falecida en 1986, a súa
amadísima esposa, Isabel Nolasco, senón que lembra, con tristura, ós
pais ou evoca, con señardades, os anos e os lugares da nenez, "os
lugares matrios", que así titulamos un dos capítulos. Elexíaco é o
noso poeta cando morre un escritor admirado e querido (como Eduardo
Blanco Amor), ou cando se debruza sobre os homes (idealistas) que
morreron no infortunio do Trinta e Seis. Razón tiña don Antonio:
"Se canta lo que pierde".
Cantando as cousas
(grandes ou menos grandes), Víctor Campio tamén se define como ser
humano cálido, como home de ben e como ciudadán solidario, a pesar
dos desamparos, das tristuras e dos medos presentes en tantos
versos.
Débolles manifestar ós
lectores que pensei ben o título da presente escolma, un florilexio
de poemas nos que privilexiei os sonetos, tipo de composición
no que Víctor Campio é un dos mestres actuais. Son sonetos labrados
e construidos con rigor formal pero nos que os límites dos catorce
versos non coutan o latexo vital e o fervor. Homenaxe, pois, a un
gran sonetista.
Agora ben, non son,
estos quince textos, versos de amor na acepción dos famosísimos Vinte poemas de amor y una canción desesperada, de Pablo Neruda.
De amor, nese sentido, poderían considerarse os dous sonetos
inspirados pola morte de Isabel Nolasco, pero hai nestes quince
sonetos actitudes más ou menos próximas ó amor: a amizade, a
devoción ós poetas que xa nos deixaron, o fondo agarimo moral ós
mártires do Trinta e Seis...
IV
Os lectores dos poemas
desta antoloxía non esquecerán a voz compañeira de Víctor
Campio, se por compañeira entendemos, etimoloxicamente, a voz
de que nos entrega o pan -e o compango- dunha actitude nobre e
amiga. Esa voz chega a todos nós -ós novos e ós que fomos novos-
formulada nun galego que abrolla da aldea, da nenez e do estudo e a
reflexión. É un idioma que converte a Víctor Campio no poeta galego,
hoxe, de expresión máis rica, prodixiosa e axustada.
Estou plenamente
convencido de que, desde o ano 2008, a poesía do mundo é máis
rica, máis humana, máis nobre, máis cordial, máis poética. E a
lingua galega moito máis prodixiosa.
Xesús Alonso Montero
21 de febreiro do 2011
Día Internacional da Lingua Materna.
Subir
REFERENCIA PERIODÍSTICA. A voz de galicia. 02/11/2011